یکی از دغدغه‌های اصلی مهاجران پس از ورود به کشور مقصد، رفت‌وآمد روزمره و آشنایی با سیستم حمل‌ونقل عمومی آن کشور است. همچنین این سیستم در شهرهای مختلف یک کشور نیز می‌تواند بسیار متفاوت باشد. در واقع، این‌که حمل‌ونقل عمومی برای شما مناسب و کاربردی باشد یا خیر، به عوامل مختلفی بستگی دارد: از جمله پرجمعیت یا کم‌جمعیت بودن شهر مقصد، آب‌وهوای منطقه‌ی مورد نظر، نوع شغلی که قرار است در آن مشغول شوید و موقعیت مکانی محل کار یا تحصیل شما. به‌عنوان مثال، اگر قرار است در مرکز شهر یا در یک محیط اداری مشغول به‌کار شوید، استفاده از حمل‌ونقل عمومی گزینه‌ای منطقی، اقتصادی و آسان خواهد بود. اما اگر محل کار شما در مناطق حومه‌ای یا صنعتی است که دسترسی مستقیم به وسایل نقلیه‌ی عمومی ندارد، شاید داشتن خودروی شخصی برایتان ضروری باشد.
در این مقاله به توضیح و مقایسه‌ای دقیق میان سیستم حمل‌ونقل عمومی در دو کشور کانادا و استرالیا می‌پردازیم تا تصویری شفاف از امکانات، هزینه‌ها، کیفیت خدمات و فرهنگ استفاده از این وسایل در این دو کشور ارائه دهیم.
ساختار و گستردگی شبکه‌ی حمل‌ونقل عمومی در کانادا و استرالیا
در کانادا، سیستم حمل‌ونقل عمومی بیشتر در شهرهای بزرگ یا به اصطلاح، متروپولیتن مانند تورنتو، ونکوور، مونترال، کلگری و اتاوا پیشرفته و گسترده است. انواع وسایل حمل و نقل عمومی در کانادا شامل اتوبوس، مترو، قطار شهری (Light Rail)، تراموا، کشتی‌های مسافربری و فری (در شهرهای ساحلی) هستند. هر استان سیستم مدیریت حمل‌ونقل مخصوص به خود را دارد و معمولاً ۸۰ تا ۹۵ درصد مناطق شهری در شعاع ۵ تا ۱۵ کیلومتری مرکز، تحت پوشش وسایل حمل و نقل عمومی هستند.
در شهرهای کوچک‌تر کانادا اما این سیستم ساختار ساده‌تری دارد و دسترسی محدودتر است. رایج‌ترین وسیله‌ی حمل و نقل عمومی در این مناطق، اتوبوس‌ها هستند که مسیرهای نسبتا محدودی را پوشش می‌دهند. در روزهای تعطیل یا ساعات پایانی شب نیز ممکن است انتظار برای وسایل حمل و نقل عمومی طولانی‌تر شود و سرویس‌دهی با فواصل زمانی زیاد (مثلاً هر ۳۰ تا ۶۰ دقیقه یک اتوبوس) انجام شود. در کل می‌توان گفت که بدون وجود خودروی شخصی، جابه‌جایی در شهرهای کوچک‌تر می‌تواند با کمی محدودیت همراه باشد.
در استرالیا بسته به شهر و ایالت، می‌توان از وسایل حمل و نقل عمومی متنوعی استفاده کرد. اتوبوس، قطار شهری، تراموا و کشتی و فری (Ferry) گزینه‌های موجود در سیستم حمل و نقل عمومی این کشور هستند. این سیستم در شهرهای بزرگ مانند سیدنی، ملبورن، بریزبین، پرث و آدلاید عملکرد مناسبی دارد و بسیار منظم و پیشرفته است. همچنین، پوشش مسیر در شهرهای بزرگ بسیار بالاست؛ به‌طوری که مناطق مرکزی شهر، حومه‌های پرتردد، دانشگاه‌ها، مراکز درمانی و مناطق تجاری به‌خوبی پوشش داده می‌شوند. اما در مناطق حاشیه‌ای یا شهرهای کوچک‌تر، پوشش مسیر محدودتر و عمدتاً فقط گزینه‌ی اتوبوس در دسترس است. بنابراین، در شهرهای کوچک برنامه‌ریزی سفر و رفت و آمد بدون خودروی شخصی، می‌تواند کمی چالش برانگیز باشد.
همچنین، شما در هر دو کشور می توانید به راحتی با استفاده از اپلیکیشن‌های سیستم حمل و نقل شهری هدف و یا حتی با استفاده از سیستم گوگل مپ به راحتی از ساعت دقیق تردد و یا تاخیر های احتمالی مطلع شوید و از سیستم هوشمند این اپلیکیشن ها برای تعیین مناسب‌ترین ترکیب وسایل حمل ونقل عمومی در ساعات مختلف روز برای رسیدن به مقصد خود برنامه‌ریزی کنید.
علاوه بر وسایل نقلیه‌ی عمومی‌ای که در این بخش به آن‌ها اشاره شد، تاکسی، سیستم اوبر و سایر اپلیکیشن های سفر اشتراکی از قبیل Lyft, Bolt, Hover, RideOn در کانادا و یا Didi و Ola در استرالیا هم می‌توانند جزو گزینه‌های در دسترس عموم باشد اما هزینه‌ای که باید به عنوان کرایه پرداخت شود، برای رفت و آمد روزمره ممکن است متفاوت باشد و چندان به‌صرفه نباشد.
همچنین، همان‌طور که در ابتدای این مقاله نیز اشاره شد، موارد زیادی در انتخاب نحوه‌ی رفت و آمد روزمره‌ی شما می‌تواند تاثیرگذار باشد. برای مثال، اگر قرار است برای کار به تورنتو کانادا مهاجرت کنید، علاوه بر در نظرگیری بحث ترافیک، پارکینگ، فواصل ایستگاه‌ها و هزینه‌ها (که در بخش بعد به آن خواهیم پرداخت)، باید بحث سرمای هوا در زمستان را نیز در نظر داشته باشید. چرا که مثلا ممکن است از بابت جای پارک در مرکز این شهر کمی دچار مشکل شوید اما از طرف دیگر، رفتن به محل کار در فصل سرما بدون خودروی شخصی می‌تواند چالش برانگیز باشد. در نتیجه، تمام این موارد باید در کنار هم در نظر گرفته شوند.
هزینه‌ی حمل و نقل عمومی در کانادا و استرالیا
بازه‌ی معمول هزینه‌ی بلیط‌های تک‌سفره در کانادا، بین ۳ تا ۶.۵ دلار کاناداست که این هزینه به صورت ماهیانه می‌تواند بین ۹۰ تا ۱۶۰ دلار کانادا در نظر گرفته شود.. برای پرداخت کرایه‌ها، مسافران می‌توانند از کارت‌های هوشمند، کارت بانکی یا پرداخت با تلفن همراه، پول نقد و یا توکنهای مخصوص اتوبوس و مترو استفاده کنند. لازم به ذکر است که استفاده از کارت هوشمند تخفیف بیشتری دارد و این کارت‌ها قابل شارژ هستند. شهرهای مختلف، کارت‌های مخصوص به خودشان را دارند; مانند PRESTO و OPUS. پس استفاده از یک نوع کارت محدود به منطقه‌ی خاصیست. پرداخت با کارت بانکی یا از طریق تلفن همراه نیز در تمام وسابل نقلیه و تمام مناطق پشتیبانی نمی‌شود. پرداخت از طریق پول نقد هم تنها در برخی اتوبوس‌ها امکان‌پذیر است. پس روش چندان کارآمدی نیست. توکنهای مخصوص هم به تدریج در حال حذف شدن هستند و ممکن است در برخی ایستگاه‌ها یا وسایل نقلیه اصلا فروخته نشوند.
در استرالیا، هزینه‌ی سیستم حمل و نقل عمومی بر اساس مسافت و منطقه‌ی سفر (zones) قیمت‌گذاری می‌شود و هر شهر یا ایالت سیستم پرداخت مخصوص به خود را دارد. به طور کلی، هزینه‌ی معمول هر بلیط تک‌سفره می‌تواند بین ۳ تا ۸ دلار استرالیا باشد. بنابراین، هزینه‌ی ماهیانه، به صورت تقریبی، بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار استرالیا خواهد بود. مانند کانادا، در استرالیا نیز برای پرداخت این هزینه‌ها، می‌توان از کارت‌های حمل‌ونقل عمومی مانند Opal Card, Myki Card, SmartRider و غیره استفاده کرد که هر کدام از آن‌ها مخصوص شهرهایی از یک ایالت خاص و قابل شارژ هستند. علاوه بر این، در برخی از ایالت‌ها، به‌ویژه در شهرهای بزرگ، می‌توانید به‌جای کارت حمل‌ونقل، از کارت بانکی و یا اپلیکیشن‌های تلفن همراه خود برای پرداخت هزینه استفاده کنید. امکان پرداخت نقدی هم در برخی شهرهای کوچک یا حومه‌ای وجود دارد اما به طور کلی، این امکان در بسیاری از شهر ها حذف و یا محدود شده است.
همچنین، در هر دو کشور برای دانشجویان، سالمندان و افراد دارای معلولیت، تخفیف‌های ویژه‌ای در نظر گرفته شده است که می‌توانند از بلیط‌های ارزان‌تر استفاده کنند. لازم به ذکر است، راننده‌ی سیستم حمل و نقل این اجازه را دارد که برای احراز صلاحیت فرد برای استفاده از کارت تخفیف، در صورت نیاز، درخواست ارائه‌ی کارت شناسایی برای اثبات شرایط سنی و یا دانشجو بودن فرد را بکند.
فرهنگ استفاده از وسایل نقلیه‌ی عمومی و نکات جالب
تمام اتوبوس‌ها در کانادا و استرالیا دارای رمپ هستند که در هر ایستگاه برای استفاده‌ی والدینی که کالسکه همراهشان است، افرادی که از ویلچر استفاده می‌کنند، و افراد سالمند باز می‌شود. گاهی حتی راننده‌های اتوبوس پیاده می‌شوند و به افراد سالمند یا ناتوان در سوار شدن کمک می‌کنند. همچنین، در متروهای تورنتو و سیدنی، سکوی ویژه‌ی ویلچر و راهنمای خط بریل برای نابینایان وجود داره.
نکته‌ی دیگری که لازم است در مورد اتوبوس‌های هر دو کشور بدانید این است که با توجه به این که در شهرهای بزرگ به ویژه مناطق مرکزی (داون تاون)، تعداد ایستگاه‌ها زیاد و فاصله‌ی آن‌ها از یک دیگر نسبتا کم است، اتوبوس‌ها به صورت خودکار در تمام ایستگاه‌ها توقف نمی‌کنند و برای پیاده شدن، مسافر باید زنگ (Stop Request) را با کشیدن طناب زرد یا فشردن دکمه فشار دهد تا راننده در ایستگاه بعد توقف کند. بنابراین اگر کسی در ایستگاه منتظر نباشد و کسی هم برای پیاده شدن علامت نداده باشد، اتوبوس بدون توقف رد می‌شود.
کانادا و استرالیا بر خلاف برخی از کشورهای دیگر (مثلا آمریکا) از لحاظ بحث نظافت و پاکیزگی وسایل نقلیه‌ی عمومی، به خصوص مترو، نیز سرآمد هستند. وسایل نقلیه‌ی عمومی به‌طور روزانه وگاه چند بار در روز توسط تیم‌های خدمات شهری تمیز می‌شوند. این موضوع نه‌تنها ناشی از نظارت‌های سازمانی است، بلکه به‌واسطه‌ی فرهنگ رفتاری مردم این کشورها نیز تقویت می‌شود. از دیگر امکانات جالب اتوبوس‌ها، تعبیه‌ی قسمت‌های مخصوصی برای افرادیست که مسیر تا ایستگاه اتوبوس را با دوچرخه طی کرده‌اند.
مقایسه و جمع‌بندی
هر دو کشور کانادا و استرالیا دارای سیستم‌های حمل و نقل عمومی پیشرفته در شهرهای بزرگ و زیرساخت‌های محدودتری در شهرهای کوچک‌تر هستند. همچنین، هر دو کشور سیستم کارت‌های هوشمند را برای پرداخت کرایه پیاده‌سازی کرده‌اند. اما تفاوتشان در این است که در استرالیا، تقریباً تمامی شهرهای بزرگ از پرداخت با کارت بانکی و اپلیکیشن تلفن همراه نیز پشتیبانی می‌کنند، در حالی که در کانادا این ویژگی هنوز در برخی شهرها به صورت محدود در حال گسترش است. بنابراین، استرالیا در زمینه‌ی پرداخت دیجیتال و یکپارچه‌سازی سیستم‌های حمل‌ونقل، پیشرفته‌تر عمل کرده است. از طرف دیگر، سیستم مترو و قطارهای سبک زیرزمینی در کانادا، به‌ویژه در شهرهای تورنتو و مونترال، توسعه‌یافته‌تر از استرالیا است.
در نهایت لازم به ذکر است، اگرچه هر دو کشور دارای سیستم‌های حمل‌ونقل مدرن، کارآمد و مقرون‌به‌صرفه هستند، انتخاب شهر مقصد برای مهاجرت، می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در تجربه رفت و آمد روزمره‌ی شما داشته باشد. مهاجرانی که زندگی بدون خودرو را ترجیح می‌دهند، بهتر است شهرهای بزرگ با پوشش حمل‌ونقل بالا را انتخاب کنند. در مقابل، افرادی که قصد اقامت در شهرهای کوچک را دارند، باید برنامه‌ریزی دقیق‌تری برای حمل‌ونقل و احتمالا خرید خودروی شخصی داشته باشند.
در صورتی که تمایل دارید شرایط شما برای مهاجرت به کانادا و استرالیا ارزیابی گردد لطفا فرم ارزیابی رایگان را تکمیل بفرمایید و یا با ما تماس حاصل نمایید.